Archief: oktober 2009
meer van Seoul
Ok. Soms plant een mens iets op voorhand, lang op voorhand, en zijn er een paar variabelen waar hij rekening mee houdt in de zin van ‘ik hoop dat alles evolueert in de richting van…’ waarna hij de riemen van zijn groene trekrugzak dicht klikt, het hele gevaarte over zijn schouders zwiert en vertrekt.
SEOUL!
Ik ben er. Tijd voor het tweede luik van die symfonie uit de titel van deze blog. Hoelang die zal duren is nog even onzeker als de hoeveelheid vlees in Koreaans spam ham maar goed. Laat ons niet zeuren over bagatels, maar commenteren over het leven zoals het mag zijn, vol emoties en verrassingen.
Qingdao bummerdag
Mijn reizen hebben iets met laatste etappes. Een oude haat-liefderelatie waaruit alle liefde is gezogen door het gesnurk van de ene, of het constant gezaag van de ander. Of als een lief van twee maand dat je al lang beu bent, en enkel nog verdraagt om de vochtige warmte. Dat plots (want dikwijls heb je dat zelf niet door, tot het ineens daagt – waarom in godsnaam doe ik nog…?) beseffen en er dan naar handelen, bij een kop koffie op een openbare plaats zeggen ‘het spijt me het ligt aan mij we kunnen zo niet verder het is voorbij ik hoef je niet meer.’
Pingyao – Xi’an – Shanghai
Nihao, ik ben in Shanghai, wereldstad met wolkenkrabbers en een erg vreemd bouwsel dat er een beetje uitziet als een Atomium na orkaan Katrina, enkele staken en twee bollen, dat bovendien s avonds wordt verlicht als dertig kerstbomen. Qua kitsch hoef je de chinezen niets te leren.
Over Frank
Il bambino d’oro is dood. Arme Frank geveld door een bloedklonter in zijn longen(?). Ik ben diepbedroefd, want een immense en op een haast irrationele manier onvoorwaardelijke VDB fan. Iets dat ik blijf.
Bye bye Beijing
Dit is mijn laatste dag in Beijing – gisteren nog in de druil de verboden stad bezocht, als laatste verplicht nummer, maar nu is het welletjes geweest. Ik ben hier weg voordat het echt als een thuis begint aan te voelen waar ik nog langer wil blijven. Tijd voor een nieuw avontuur.
Ulan Bator – Beijing
Het is met de glorieuze trompetten van de militaire parade op de achtergrond dat ik deze blog typ. Af en toe roept er een manneke een slagzin doorheen die ik niet begrijp. Het chinees meisje van de andere kamer in Tina’s appartement, zit lustig mee te neuriën. Overigens zal het meer dan wat voeten in de aarde vergen om u, beste lezer, deze blog aan te bieden; noch facebook, noch blogger is vanop een aan chinese internetverbindingen gelinkte computer te bereiken. Maar kom, China is zestig jaar – en propaganda of niet, dat moet gevierd worden! Binnen in je huis wel.
